மந்திரிக்கு மசியாத அதிகாரி - கடுகு

சமீபத்தில் வீடியோயில் `யெஸ் பிரைம் மினிஸ்டர் தொடரைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த போது சில வருடங்களுக்கு முன்பு நடந்த ஒரு சம்பவம் நினைவுக்கு வந்தது. மத்திய மந்திரிக்கே ஒரு அதிகாரி `பேப்பே' சொன்ன கதை அது.

  என் நண்பர் ஒருவருக்குப் பதவி உயர்வு அளித்து திடீரென்று டில்லியிலிருந்து கொச்சிக்கு மாற்றி விட்டார்கள். குழந்தைகள் படிப்பு பாதிக்கப்படும் என்றும், வேறு சில காரணங்களையும் சொல்லி, டில்லியிலேயே தன்னை `போஸ்ட்' செய்யும்படி கேட்டுக் கொண்டார். `முடியாது' என்று சொல்லி விட்டார்கள்.

இவர் சிறந்த சமூகநலத் தொண்டர். ஆகவே பலர் இவர் டில்லியிலேயே இருக்க வேண்டும் என்று விரும்பி, பலவித சிபாரிசுகளைக் கொண்டு வந்தார்கள். பலனில்லை. மாறாக, உத்தரவுகளைப் பிறப்பிக்க வேண்டிய அதிகாரியின் பிடிவாதம் அதிகரித்தது. ஒருநாள் திடீர் உத்தரவு போட்டார். ``இன்று மாலையிலிருந்து உங்கள் பெயர் எங்கள் அலுவலகத்திலிருந்து நீக்கப்பட்டது.''
அதாவது அவர் புதிய இடத்தில் போய் பொறுப்பை ஏற்றுக்கொண்டுதான் ஆகவேண்டும்.
 இந்தச் சமயத்தில் எனக்குத் தெரிந்த  ஒரு  பாராளுமன்ற உறுப்பினரை  அணுகி, உதவி கோரினேன்.
அவர் என்னை அழைத்துக் கொண்டு (நான் அவர் பி.ஏ.வாம்!) மந்திரியைப் பார்த்தார். மொழிப் பிரச்னையாதலால் நான்தான் `மொழி பெயர்த்தேன்' -இதுதான் சாக்கு என்று என் நண்பரைப் பற்றி மிகவும் உயர்வாகப் பேசி, அவர் கட்டாயம் டில்லியிலேயே இருந்தால்தான் நான் (அதாவது எம்.பி.) அடுத்த தடவை தேர்தலில் ஜெயிக்க முடியும் என்கிற ரீதியில் வலுவாகச் சிபாரிசு செய்தேன்.
மந்திரி எங்கள் மனுவின் மீது, ``இந்த ஆபீசரை டில்லியில் போஸ்ட் செய்துவிட்டு எனக்குத் தெரிவிக்க வேண்டும். இது என் உத்தரவு'' என்று எழுதினார். இப்படி ஒரு  உத்தரவு  அமைச்சரால் போடப்பட்டால் அதை நிறைவேற்றியாக வேண்டும் என்பது விதி.  அமைச்சரின் அந்த உத்தரவு டைரக்டர் ஜெனரலுக்கு வந்து, பிறகு உத்தரவுகள் பிறப்பிக்க, குறிப்பிட்ட ஆபீசருக்கு வந்தது. அவர் ஆறுமாதம் வரை ஃபைலை அப்படியே வைத்திருந்தார். இத்தனைக்கும் மாதாமாதம் ஒரு ஸ்டேட்மெண்ட் மந்திரிக்கு அனுப்பப்பட வேண்டும்- மந்திரி அனுப்பிய உத்தரவுகள் எவை எவை, எவ்வளவு தூரம் நிறைவேற்றப்பட்டன என்று.
பிறகு ஒரு நீண்ட குறிப்பு அனுப்பினார், ஏழெட்டுப் பக்கங்களுக்கு. ஏன் இவரை டில்லியிலேயே போஸ்ட் செய்ய முடியாது என்பதற்கு. எத்தனை பேர் டில்லிக்கு மாற்றல் கேட்டுக் காத்திருக்கிறார்கள் என்றும் வேறு பல சம்பந்தமில்லாத பாயிண்ட்டுகளையும் எழுதியிருந்தார். அதில் சுமார் பத்து வருஷத்துக்கு முன் வேண்டுகோள் கொடுத்து, தமக்கு டில்லி போஸ்டிங் வராது என்று தெரிந்து வேறு ஊருக்குப் போய் விட்டவர்கள் பெயரெல்லாம் இருந்தது. ``என்ன, பத்து வருஷமாகவா ஒருவரின் வேண்டுகோளை ஏற்காமல் அரசு இருக்கிறது?'' என்று அமைச்சர் கேட்க மாட்டாரா என்று கூட நினைக்கவில்லை.
கடைசியில் ஒரு நாள் அமைச்சர் ஆபரேஷன் செய்து கொண்டு ஆஸ்பத்திரியில் படுத்துக் கொண்டிருந்த போது சுமார் இருபது பைல்களை எடுத்துக் கொண்டு அந்த ஆபீசர் போனார். அதில் என் நண்பர் சம்பந்தபட்ட குறிப்பிட்ட பைலும் இருந்தது. அமைச்சரிடம் பொதுவாகப் பேசியபடியே தனக்கு உகந்தபடி உத்தரவுகளை வாங்கி விட்டார். உத்தரவு என்றால் அமைச்சரின் வெறும் கையெழுத்துதான். (இவர்தான் தக்கபடி மேலே வளவள என்று எழுதியிருந்தாரே)
இந்தச் செய்தி உடனே எங்களுக்குத் தெரிந்து விட்டது. ( மந்திரியின் பி.ஏ. எங்களுக்கு வேண்டியவர்.) எங்களில் ஒருவருக்கு, பிரதம மந்திரியின் அலுவலகத்தில் மிக முக்கிய அதிகாரியைத் தெரியும். அவரிடம் சென்று விவரமாகக் கூறி உதவ வேண்டும் என்று கேட்டுக் கொண்டோம். கோரிக்கையில் நியாயம் இருப்பதை அறிந்த அவர், ``சரி, பத்து மணிக்கு குறிப்பிட்ட ஆபீசருக்கு போன் செய்கிறேன்'' என்றார்.
        நம்புங்கள். சரியாகப் பத்து ஐந்துக்கு உத்தரவைப் போட்ட ஆபீசர் என் நண்பரைக் கூப்பிட்டு அனுப்பினார்.
``என்ன உங்களுக்குப் பிரச்னை? ஏன் கொச்சிக்குப் போக மாட்டேன் என்கிறீர்கள்? என்னை வந்து பார்த்தால் நான் உதவி செய்ய மாட்டேனா?'' என்று தேனொழுகக் கேட்டார். நண்பர் தன் பிரச்னைகளை விளக்கினார்.
``பாருங்கள், டில்லியில் வேகன்ஸி இல்லை. வேற எந்த ஊராவது சொல்லுங்கள். அங்கு போஸ்ட் செய்கிறேன்.''
``அப்படியானால் சென்னைக்குப் போகிறேன்.''
``சரி, ஒரு சின்ன மனு எழுதிக் கொடுங்கள் சென்னைக்குப் போகச் சம்மதம் என்று.''
நண்பர் தன் இலாகாவிற்கு வந்து மனுவை எழுதிக் கொடுத்தார்.
அந்த மனுவை நான்தான் அவருக்கு டைப் செய்து  கொடுத்தேன்.(மணி 10.15) சரியாக 10.20க்கு சென்னைக்கு மாற்றப்பட்டதாக உத்தரவு `சைக்ளோஸ்டைல்' செய்யப்பட்டு வந்தது. ஐந்து நிமிஷத்தில் பிரச்சினை முடிந்து விட்டது
        நண்பர் ஆபீசரிடம் போய், ``ரொம்ப நன்றி'' என்றார். அவர் மிகவும் பவ்யமாக. ``நன்றி சொன்னால் மட்டும் போதாது. இனிமேல் பிரைம் மினிஸ்டர்  ஆபீசுக்கு  போய் ‘நீங்கள் பிரஷர்’  கொண்டு வரக் கூடாது'' என்றார்
      மந்திரியின் உத்தரவுக்கு ஆறு மாதம் மசியாத அந்த அதிகாரி, பிரதம மந்திரியின் அலுவலகத்தில் இருந்த அதிகாரியின் `வேண்டுகோளை' (பயந்து கொண்டே!)  அரை மணியில் நிறைவேற்றி விட்டார்.
       இந்த நிகழ்ச்சி ஒரு சோறு பதம்தான்!