சாவி...

பிப்ரவரி மாதம் வந்தாலே ஆசிரியர்  சாவியின் நினைவு கூடுதலாகவே   வந்து மனதில் மகிழ்ச்சியையும் நெகிழ்ச்சியையும் ஏற்படுத்தும். அவரது 85 வது பிறந்த தின பாராட்டு விழாவில் மயங்கி விழுந்து நினைவு திரும்பாமலேயே இறைவன் திருவடி அடைந்தார்.
நம்ப மாட்டீர்கள், பிறந்த தின விழா அழைப்பிதழை டில்லியில் இருந்த எனக்கு
அவர் கைப்பட முகவரி எழுதி எனக்கு அனுப்பி இருந்தார்! குறைந்தது 500-600 அழைப்பிதழ்களாவது அனுப்பபட்டிருக்கும். அதில் என் அழைப்பிதழில் அவரே எழுதியதை எண்ணி நான் ஜம்பம் அடித்துக் கொள்ள இதைக்குறிப்பிட வில்லை.  நட்பைப் போற்றும் அவரது  பண்பை எடுத்துக்காட்டவே இதைக் கூறுகிறேன்.
விழா நடந்த அன்று நான் அமெரிக்காவிற்குப் புறப்பட்டேன். அருமை நண்பர் ராணி மைந்தன், தான் எழுதிய “ சாவி 85” புத்தகத்தை ( விழாவில் வெளியிடுவதற்கு முன்பே!) எனக்கு அனுப்பியிருந்தார்.   நான் புறப்படும் தினம் புத்தகம் எனக்கு வந்தது. விமானத்தில் படிக்க எடுத்துக் கொண்டேன். அப்படியே படித்துக் கொண்டு போனேன். ” எத்தனை பெரிய எழுத்தாளர்  சாவி. அவருடைய தொடர்பும் பாசமும் அரவணைப்பும் எனக்குக் கிடைத்ததை எண்ணி, கண்களில் நீர் மல்க மெய்மறந்தேன். அமெரிக்காவில் இறங்கியதும்  அவர் மயங்கி விழுந்த தகவல்  வந்தது.  அப்போது கண்ணீர் விட்டு அழுதேன்.

சாவியைப் பற்றி பக்கம் பக்கமாக எழுதலாம், அவ்வப்போது எழுதினால் தான் எனக்கு மன நிம்மதி ஏற்படும்,
=                           =
ஒரு சமயம் அவரிடம் சொன்னேன்: “  சார்..உங்கள் வாழ்க்கையில் ஏற்பட்ட   பல வேறு அனுபவங்களை என்னிடம்  பல சமயம் சொல்லி இருக்கிறீர்கள். உங்கள் சுய சரித்திரத்தை   நீங்கள் எழுதுங்களேன்”
அதற்கு அவர், “நான் என்ன சாதனை செய்திருக்கிறேன், சுய சரித்திரம் எழுதுவதற்கு?” என்று கேட்டார்.

”இல்லை செய்துதான் இருக்கிறீர்கள். சில சம்பவங்கள் நெஞ்சைத் தொடுகின்றன. சில, எங்கள் போன்றவர்களுக்கு ஊக்கமும் நம்பிக்கையும் ஊட்டக்கூடியவை. தோல்விகளைக் கண்டு துவளாது, அவற்றிலிருந்து மீண்டு கம்பீரமாக நீங்கள் எழுந்து வந்திருப்பது பலருக்கு நம்பிக்கையைத் தரும்” என்றெல்லாம் சொன்னேன்.

”உங்கள் ஆசை எனக்குத் தெரிகிறது. சுயசரிதம் எழுதும் அளவிற்கு நான் பிரமாதமாக எதையும் செய்ததாக எனக்குத் தோன்றவில்லை” என்றார். அத்துடன் நான் நிறுத்திக்கொண்டேன்.  

அவர் சொன்ன ஒரு குடும்ப நிகழ்ச்சியை அவர் எழுதுவது மாதிரி ஒரு கட்டுரையை சில நாட்கள் கழித்து எழுதினேன். அதில்  என் பெயரைப் போட்டுக் கொள்ளவில்லை. தபாலில் அவருக்கு அனுப்பினேன்.  
அந்த சமயத்தில் தன் குடும்பத்தினருக்காக மட்டும் என்று, தன் குடும்ப விஷயங்களைப் போட்ட ஒரு குட்டிப் பத்திரிகையை (பத்து, இருபது காப்பி) அசல் பத்திரிகை மாதிரி அச்சடித்து வெளியிட்டுவரத் துவங்கி இருந்தார். அந்த பத்திரிகையின் பெயர்   FAMILY DUST (ஸ்டார் டஸ்ட்   மாதிரி!).
நான் எழுதிய கட்டுரையை அந்தப் பத்திரிகையில் அப்படியே பிரசுரித்துவிட்டார்’
    அதற்குப் பிறகு பல மாதங்கள் கழித்து அவரிடம்  "சார்,  உங்கள் சுய சரித்திரத்தை  எழுத வேண்டும். மாமூலாக எழுதுவது போல்,"நான் இங்கு பிறந்தேன்..." என்று ஆரம்பித்து எழுத வேண்டாம். உங்கள் வாழ்க்கை சம்பவங்களை, சாவி என்ற பெயர் சூட்டிக் கொண்ட பிறகு ஏற்பட்ட அனுவங்களைத் தனித்தனி குட்டிக் கட்டுரைகளாக எழுதுங்கள். ஃபேமிலி டஸ்டில் வந்த கட்டுரை மாதிரி இருக்கட்டும்” என்று எழுதினேன்

என்ன தோன்றியதோ  ”சரி ஆரம்பித்து விடுகிறேன். தலைப்பு என்ன வைப்பது என்றுதான் தெரியவில்லை” என்று எழுதினார்

தலைப்பை ”பழைய கணக்கு” என்று முடிவெடுத்து, சுமார் ஐம்பது கட்டுரைகள் எழுதினார் அவற்றைத் தொகுத்து 1984-ல் புத்தகமாகவும் போட்டார்.  இயக்குனர் பாலச்சந்தர் அதில் முகவுரை எழுதியிருந்தார்.

அந்தப் புத்தகத்தை எனக்கு அனுப்பி இருந்தார். பிரித்துப் பார்த்தேன். ஆச்சரியம். முதல் பக்கத்தில் ”என் அன்பிற்குரிய....” என்று ஆரம்பித்து மெய்சிலிர்க்கவைக்கும் ஐந்தாறு வரிகளை எழுதிக் கையெழுத்திட்டிருந்தார். (அதை அப்படியே ஸ்கேன் செய்து பதிவில் போடலாம் என்று என் அல்ப மனது சொன்னது. ”கட்டுரை சாவியைப்பற்றி. அதில் உன் பெருமையை தடபுடலாக விளம்பரப்படுத்திக் கொண்டிருக்கக் கூடாது” என்று என் நல்ல மனது சொன்னது. ஆகவே போடவில்லை.).

’பழைய கணக்கு’ புத்தகத்திலிருந்து ஒரு கட்டுரையைப் போட்டு அவர் நினைவுக்கு அஞ்சலி செய்கிறேன்.