பேனா படுத்திய பாடு - பாகம் 2

புதுப் பேனாவை எடுத்து வீட்டுப் பாடம் எழுத ஆரம்பித்தேன். இரண்டு வரிகள் கூட எழுதி இருக்க மாட்டேன், பேனா எழுதவில்லை. என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை.

“அம்மா, பேனா எழுதவில்லை. கடையில் எழுதிப் பார்த்தேன் சூப்பராக எழுதியது...”

“கொஞ்சம் கையை உதறிப் பார். இங்க் இரண்டு மூன்று சொட்டு வந்து விழும்.  அதற்கப்புறம் எழுதும். நிப்பில் இங்க் உலர்ந்து போயிருக்கும்.” என்றாள் அம்மா.

உதறினேன். உதறினேன். கையில் வலி வந்ததே தவிர, பேனாவிலிருந்து இங்க் வரவில்லை. பார்த்துக் கொண்டிருந்த அம்மா, “முட்டாள்... பேனாவில் இங்க் தீர்ந்து போயிடுத்து...”  என்றாள்.
“நூர் இங்க் போட்டுக் கொடுத்தார் அம்மா.”

 “கொஞ்சம் எழுதறதுக்கு இரண்டு சொட்டு போட்டிருப்பான். வீட்டில் கட்டைப்பேனா இங்க்  இருக்கிறது. அதைப் போட்டால் பேனா எழுதாது.  போய் சின்ன புட்டி இங்க் வாங்கிக் கொண்டு வா” என்றாள் அம்மா,.

நூர் கடைக்கு ஓடினேன். அவர் ஒரு சின்ன புட்டி இங்க் கொடுத்ததுடன் இன்னொரு இங்க் வில்லையையும் கொடுத்தார்.

“ஐயய்யோ   ... வில்லை வேண்டாம்.  அது வில்லை இல்லை ; அது  தொல்லை.  ” என்றேன். 
(அந்த வயதிலேயே வார்த்தைகளுடன் விளையாடும் திறமை வெளிப்பட்டது. விளையும் பயிர்! :)

    வீட்டுக்கு வந்து அம்மாவிடம் கொடுத்தேன். அம்மா, பேனா கழுத்தைக் கழட்டி, கவனமாக குழந்தைக்குப் பாலாடையால் பால்  புகட்டுவதுபோல் மையை நிரப்பி, லாகவமாகத் திருகி, லேசாக இரண்டு உதறு உதறி பேப்பரில் ஒரு கோடு போட்டாள்.

“அம்மா... அம்மா... இப்படிக் கொடு. நான் எழுதிப் பார்க்கிறேன்.” என்று பிடுங்கிக் கொண்டு எழுதினேன். அடாடா.... அப்படியே வழுக்கிக் கொண்டு போயிற்று.

மறுநாள் பள்ளிக்கூடத்திற்குப் பேனாவை வைத்துக் கொண்டு புறப்பட்டேன். பேனாவின் கிளிப்பை விட என் முகம் பளபளப்பாக மாறி இருந்தது. காரணம், பேனா தந்த மகிழ்ச்சி. 
முன்தினம், தான் வாங்கி வந்த பேனாவைக் காட்டி ஜம்பமடித்துக் கொண்டிருந்த கிட்டுவிடம் என் புதுப்பேனாவைக் காட்டத் துடித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

“ஏய், கிட்டு... இங்கிட்டுப் பாருடா. பாத்தியா.. புதுப் பேனா, கோல்ட் நிப்...” என்றேன்.

“காட்டுடா. அடேடே... நல்லா இருக்கே. எழுதிப் பார்க்கிறேன்.” என்று சொல்லியபடியே மூடியைக் கழட்டினான்.

“டேய், என்னடா பேனா இப்படி லீக் ஆகிறது.. விரலெல்லாம் இங்க்.  கிளாஸ் டஸ்டரை எடுடா. துடைச்சிக்கறேன்.” என்றான்.

பேனா லீக் ஆகிறதைப் பார்த்து எனக்கு அழுகையே வந்து விட்டது.  ’அம்மா இங்க் போட்டு அழுத்தமாகத் தான் திருகி மூடி இருப்பாள். பின் ஏன் லீக் ஆகிறது? .. நூர் கடையில் போய்க் கேட்கணும்... ’ என்று என்னையே நான் தேற்றிக் கொண்டேன்.

கிட்டு சொன்னான். “இப்படி பேனாவைக் கழட்டி இங்க் போட்ட காலமெல்லாம் மலையேறி விட்டது. இப்போது புதுசா வந்திருக்கறது செல்ஃப் பில்லர் பேனா. என்கிட்ட அதுதான் இருக்கிறது...” என்று.

“இப்படி இங்க் போடற பேனா யாரும் வாங்கறதில்லை. அதுதான் உனக்கு எட்டணாவுக்குத் தள்ளி விட்டுட்டார் நூர். என்கிட்ட இருக்கிற ஃபில்லர் பேனா முக்கால் ரூபாய்...” என்று ஜம்பமடித்துக் கொண்டான் கிட்டு.   அவனைக் கடித்துக் குதறி விடலாமா என்று ஆத்திரம் வந்தது.

பேனாவை அப்படியே ஒரு பேப்பரில் நன்றாகச் சுருட்டி, பையில் வைத்தேன். பள்ளிக்கூடம் விட்டதும் நேரே நூர்கடைக்குப் போய் பேனாவைக் காண்பித்தேன். பேனாவில் மிச்சமிருந்த இங்க் லீக் ஆகி காகிதத்தில் மாடர்ன் ஓவியம் வரைந்திருந்தது.

“என்னங்க நூர்... நேத்துதான் வாங்கிட்டுப் போனேன். லீக் ஆகிறதே பேனா...”

“ஆவாதே. இது லீக்-புரூஃப் பேனா. அதனால்தான் எட்டணா விலை.  கொடு,  பாக்கறேன்.” என்றார். பேனாவைக் கொடுத்தேன்.  தினப்பொழுதும் பேனா, இங்க், பேனா ரிப்பேர் என்று செய்து கொண்டிருக்கும் நூர்பாயின் விரல்கள் பளிச்சென்று சுத்தமாக இருந்ததைக் கவனித்தேன். என் விரல்கள் நீலநிற மருதாணி பூசியது போல் இருந்தது.

பேனாவை ஒரு துணியால் துடைத்துவிட்டு, பேனாவக் கண்ணுக்கு கிட்டே எடுத்துப் போய் மைக்ராஸ்கோப்பில் பார்ப்பது போல் கூர்ந்து பார்த்தார்.

“தம்பி, உங்கம்மா நல்லா ‘டைட்’டாக மூடினாங்கன்னு தானே சொன்ன. அதுல வந்ததுதான் தீம்பு.” என்றார்.

தீம்பு என்றால் என்ன என்று எனக்குத் தெரியாது. வாத்தியார் கணக்குப் பாடம் சொல்லிக் கொடுக்கும் போது, “என்னடா, புரிஞ்சுதா?” என்று கேட்கும்போது சுத்தமாகப் புரியா விட்டாலும் புரிந்தது மாதிரித் தலையை ஆட்டுவோம். அதே பாணியில் நூர்பாய் கேட்ட கேள்விக்குத் தலையை ஆட்டினேன்.

“இதபாரு, இந்த இடத்துக்குக் கீழே என்ன தெரியுது? நல்லாப் பாரு.. அது  கோடு இல்ல, விரிசல். பேனாவின் ‘பேரல்’ல விரிசல் வந்துட்டுது. ரொம்ப டைட்டாகத் திருகினது தப்பு. விரிசல் விட்டுடுத்து. ஒண்ணும் செய்ய முடியாது...  ஒண்ணும் கவலைப்படாதே. உனக்கு வேற பேனா தர்றேன்.” என்றார்.

“நூர்பாய், என்கிட்டே பைசா இல்லையே” என்றேன்.

“உன்கிட்ட யார் பைசா கேட்டது..? வாங்கி ஒரு நாள் ஆச்சு. விரிசல் விட்டுட்டுது. நான் பேனா கம்பெனிக்குத்  திருப்பிக் கொடுத்து டுவேன்.  அவங்க பதிலுக்கு வேற பேனா  கொடுப்பாங்க.  கவலையை  விடு.” என்றார்.

நூர்பாயின் கடை எங்கள் ஊரிலேயே பேர்போன கடையாக இருப்பதன் காரணம் புரிந்தது.

“நூர்பாய்...  ஒண்ணு செய்ய முடியுமா? இப்படி பேனாவின் ‘நெக்’கைக் கழட்டி மசியைப் போடறதுக்குப் பதிலா செஃல்ப் ஃபில்லிங்  பேனா கொடுத்துடுங்களேன். அது லீக்கும் ஆகாது.” என்றேன்.

ஒரு நிமிஷம் யோசித்துட்டு, “சரி... அது இன்னும் இரண்டணா விலை கூடுதல். பரவாயில்லை. உனக்காகக் கொடுக்கறேன். யார் கேட்டாலும் பத்தணா என்று சொல்” என்றார்.

அவர் ஒரு பேனாவை எடுத்துக் கொடுத்தார்.
இந்தப் பேனாவினால் ஏற்பட்ட  பல  அனுபவங்களைப் பின்னால்
பார்க்கலாம்.
( எனக்குச் சற்று ஓய்வுத்  தேவைப்படுகிறது.)